روزگاریست خدایا...

چشمانم ابرهای پاییزی را رو سفید کرده اند،

آه که لبهایم ازتن عریان درختان خزان،خشک تر است،

دستانم سردتر از باد و دلم افسرده تر از برگهای زرد خزان!

ناله ام سخت تر از رعد و نگاهم گذرا تر از برق!

حرف ها و خنده هایم مات تر از مه شده اند،

این روزها قدم هایم،پا به پای باران و برف ز من می گریزند،

و چه دلگیر از اسارت گلایه می کنند...

چه اسیر خویشتنم و چه بیزار از اسارت!

آه خدایا....

چه بوی خزان می دهم!